Dodał admin, 2007-10-14 Autor / Opracowanie: e-Remek

Wszyscy operatorzy systemów cyfrowej telefonii GSM w opisach swoich usług deklarują całkowitą poufność przesyłanych za ich pośrednictwem informacji

i to zarówno zwykłych rozmów telefonicznych jak i transmisji danych, czy też faksów lub SMS-ów Od czasu do czasu pojawiają się pytania, czy ta deklaracja jest w pełni prawdziwa. Niektórzy obawiają się, czy prowadzone przez nich rozmowy mogą być podsłuchiwane przez tak zwane "osoby trzecie". Poniżej spróbujemy odpowiedzieć na ich pytania, jednocześnie przybliżając Czytelnikom strukturę transmisji informacji pomiędzy użytkownikiem telefonu komórkowego (GSM), a dowolnym abonentem.
W przemijającym już okresie radiowej łączności bezprzewodowej opartej na analogowej obróbce i transmisji sygnału (modulacja amplitudy lub częstotliwości), problem, oczywiście od strony technicznej, podsłuchiwania przekazywanej informacji, praktycznie nie istniał. Wystarczyło mieć dostęp do odpowiedniej aparatury pomiarowej, takiej jak analizator widma, lub posiadać pewną dozę wiedzy elektronicznej i środki, aby zbudować sobie dowolny odbiornik, a świat eteru był w zasięgu ręki. Oczywiście, i w czasach "analogu" stosowano specjalne metody kodowania czy też szyfrowania przekazywanej informacji za pośrednictwem fal radiowych, lecz były to głównie techniki stosowane przez służby specjalne lub dyplomatyczne.
Rozwój technik cyfrowych pozwolił na stosowanie coraz to bardziej wysublimowanych sposobów utajniania informacji. Praktycznie rzecz biorąc rozwój dziedziny utajniania transmisji stymulowany był przez służby wojskowe, dla których to poufność informacji była (i jest) dziedziną priorytetową. To uczeni pracujący na rzecz rozwoju łączności specjalnej już dosyć dawno temu wynaleźli techniki, utrudniające zapoznanie się osób niepowołanych z treścią przekazywanej informacji.
Z biegiem czasu oferowane systemy ruchomej łączności bezprzewodowej, takie jak CB Radio (pasmo "obywatelskie" .27 MHz dostępne dla wszystkich), systemy dostępowe, systemy trunkingowe oraz telefonia komórkowa systemu analogowego (w Polsce NMT 450), nie mogły sprostać oczekiwaniom, związanym głównie z pojemnością sieci (ilością abonentów mogących jednorazowo korzystać z sieci) oraz z oczekiwaną jakością oferowanej usługi. Przy dużej ilości użytkowników graniczącej z fizyczną pojemnością sieci (czyli zdolnością danej sieci do pełnego obsłużenia danej ilości abonentów), sieć po prostu się "zatyka" i jej możliwości rozwoju są praktycznie rzecz biorąc zamknięte.
Ograniczanie pojemności determinowane jest głównie interfejsem radiowym, łączącym abonenta "z resztą świata". Zakres fal radiowych, dostępnych dla normalnego użytkowania, mieści się w zakresie od kilkudziesięciu kHz (kiloherców) do kilkudziesięciu GHz (gigaherców). Ze względu na fizyczne właściwości propagacji (rozchodzenia się) fal radiowych oraz możliwość korzystania z poszczególnych kanałów (zakresów), dla telefonii komórkowej przeznaczono pasma częstotliwości, mieszczące się w zakresach 450 MHz, 800 - 900 MHz czy 1800 - 1900 MHz. Im przydzielony zakres częstotliwości jest szerszy, tym system ma większą pojemność, lecz właściwości propagacyjne fal radiowych są gorsze, zwłaszcza w terenie o zróżnicowanej morfologii (np. tereny miast lub rejony górzyste).
Utrudnianie lub wręcz uniemożliwianie dostępu osobom trzecim do informacji przekazywanej drogą radiową w systemie GSM ( 900 MHz jak i 1800 MHz ) odbywa się dwoma torami - wykorzystując techniki związane z eliminacją zakłóceń oraz techniki kryptograficzne, przeznaczone do utajnienia informacji.
Ze zwiększaniem ilości działających jednocześnie kanałów radiowych wzrasta prawdopodobieństwo wystąpienia zakłóceń interferencyjnych (nakładania się częstotliwości lub ich harmonicznych). I tutaj znalazły zastosowanie techniki kodowania informacji, praktycznie rzecz biorąc nie po to, aby informację utajnić, lecz również w celu wyeliminowania zakłóceń i zapewnienia jak najbardziej wiernego przekazywania informacji.