Dodał admin, 2008-01-13 Autor / Opracowanie: Paulina

Wirus komputerowy jest programem, który powiela się przez zarażenie zbiorów wykonywalnych, jednostek alokacji plików lub sektora startowego dyskietki lub dysku twardego

Etykieta „wirus komputerowy” stosowana jest często do określania wszystkich destrukcyjnych programĂłw. Istnieją trzy podstawowe rodzaje tych programĂłw – wirusy, konie trojańskie i robaki. UogĂłlniając, moĹźna powiedzieć, Ĺźe te programy wykonują czynności niezamierzone przez uĹźytkownika lub starają się znaleźć w pewnych szczegĂłlnych miejscach niszcząc aktualnie przetwarzane informacje.
    Nosicielem może być szablon dokumentów stworzonych za pomocą aplikacji wchodzących w skład pakietów biurowych, wyposażonych w język makr (najczęściej MS Office). Na niebezpieczeństwo narażeni są wszyscy, którzy w dowolnej formie przenoszą dane między komputerami. Źródłem infekcji może być plik skopiowany ze strony WWW, dołączony do poczty elektronicznej albo wiadomości zamieszczonej na liście dyskusyjnej czy też przeniesiony z innego komputera za pośrednictwem dyskietki. Znane są przypadki, gdy producent oprogramowania, prawdopodobnie nieświadomie, rozpowszechniał swój produkt na oryginalnie zapakowanych, a jednocześnie zawirusowionych dyskietkach lub płytach CD-ROM. Natomiast w czasach, gdy do dystrybucji oprogramowania masowo wykorzystywano dyskietki, zdarzało się, że po zwrocie oprogramowania przez klienta przepakowany (i zarażony) towar, trafiał w ręce innego nabywcy. Nikt nie sprawdzał, czy w międzyczasie nie doszło do zarażenia plików na dyskietkach instalacyjnych.

    W 1985 roku dwĂłch WłochĂłw Roberto Cerrutti i Marco Marocutti wysłało do pisma „Scientific American” list informujący o swoich  prĂłbach napisania na komputerze Apple programu, ktĂłry dołączałby się do systemu operacyjnego i przy kaĹźdej prĂłbie zapisu na dysk kopiowałby siebie samego w odpowiednie miejsce tego dysku. Cała sprawa była właściwie tylko w stadium planĂłw, ale i tak list odniĂłsł skutek. Zainspirowani artykułem o „wojnach rdzeniowych” Włosi nie zdawali sobie zapewne sprawy ile zamieszania wywoła on w komputerowym światku. Uznaje się go, bowiem za początek wirusĂłw – jednego z najdziwniejszych, a juĹź na pewno wywołujących najwięcej plotek, nieporozumień i niejasności zjawisk we współczesnej informatyce.
    
Pierwszy DOS-owski wirus na komputerze IBM-PC pojawił się na Uniwersytecie w Leight. TwĂłrca tego wirusa, wkrĂłtce nazwanego „Leight”, pozostał, podobnie jak wielu innych twĂłrcĂłw wirusĂłw, anonimowy. Podejrzewa się, Ĺźe był studentem tego uniwersytetu. W przeciwieństwie do wirusa w Apple, ten miał wbudowany w siebie pewnego rodzaju zapalnik. Licznik wewnątrz wirusa był zwiększany o 1 wraz z kaĹźdą infekcją– kiedy osiągał 4, wirus kasował FAT i boot-sektor. Wirus infekował plik Command.com dodając 555 bajtĂłw i rezydował w pamięci po uruchomieniu komputera. PoniewaĹź zaraĹźał tylko jeden plik i szybko oznajmiał swoją obecność (niszcząc dane na dysku razem z zaraĹźonym plikiem), wirus ten nie rozprzestrzenił się. Następny DOS-owski wirus nazwano „Brain”. Był napisany prawdopodobnie przed wirusem „Leight”, ale został wykryty po nim i był znacznie bardziej skomplikowany. TwĂłrcy nie byli zbyt trudni do wyśledzenia, poniewaĹź dołączyli do kodu wirusa swoje nazwiska, adresy i krĂłtką reklamę. Pochodzili z Pakistanu. Gdy wirus był uruchamiany zaraĹźał tylko boot-sektory dyskietek i rezydował w pamięci. RozmnaĹźał się zapisując swoją kopię do początkowych części zaraĹźonych dyskietek. Poza boot-sektorem zapisywał się do sześciu innych sektorĂłw. Te dodatkowe sześć sektorĂłw oznaczone były jako uszkodzone i z tego powodu nie były wykorzystywane do przechowywania danych. W ten sposĂłb „Brain” zabezpieczał się przed nadgrywaniem przez inne programy. Zmieniał rĂłwnieĹź etykietę dyskietki na „(c) Brain” i infekował tylko dyski 5 Ĺş” o pojemności 360kB.
    Wokół Ĺźadnego tematu związanego z komputerami nie narosło tyle mitĂłw, co wokół wirusĂłw. Świetnym tego przykładem była wrzawa wokół „Michała Anioła”, jednego z szeregu zwykłych wirusĂłw, ktĂłremu przypisywano moĹźliwości sparaliĹźowania wielu systemĂłw informatycznych, czy wręcz fizycznego niszczenia dyskĂłw twardych, monitorĂłw, myszek itd.