Dodał admin, 2007-12-25 Autor / Opracowanie: Sebastian Kosowski

Ani w Polsce ani prawdopodobnie w innych miejscach na świecie władze lokalne nie mają wystarczających środków, aby zaspokoić wszystkie potrzeby mieszkaniowe swoich mieszkańców.

Strategia rozwoju mieszkalnictwa
Strategia to plan działania. Określa ona nie tylko założenia i politykę, jaka ma być realizowana, aby te założenia osiągnąć, lecz także potrzebne środki, czas, w którym są one potrzebne oraz osoby odpowiedzialne za realizację określonych programów czy przedsięwzięć. Strategia mieszkaniowa musi stanowić integralną część strategii rozwoju miasta. Ponieważ projekty w ramach strategii mieszkaniowej będą finansowane z ograniczonych środków budżetowych, władze będą musiały określić miejsce sektora mieszkaniowego wśród swoich priorytetów. Wpłynie to bezpośrednio na wysokość środków przyznanych na te projekty i musi być uwzględnione w planie. Ponadto, strategia obejmuje długi okres czasu. Sytuacja zarówno w sektorze mieszkaniowym, jak i w innych sektorach będzie ulegać ciągłym zmianom. Może na przykład pojawić się konieczność zaspokojenia nieprzewidzianych potrzeb. W takiej sytuacji strategia będzie wymagała aktualizacji. Skoro strategia mieszkaniowa ma mieć charakter dynamiczny, musi zawierać sposoby kontroli skuteczności i efektywności jej realizacji.

 Proces opracowywania strategii
Ani w Polsce ani prawdopodobnie w innych miejscach na świecie władze lokalne nie mają wystarczających środków, aby zaspokoić wszystkie potrzeby mieszkaniowe swoich mieszkańców. Swoje potrzeby mieszkaniowe w przeważającej części zaspokajają same zainteresowane osoby i organizacje sektora prywatnego.
Strategia mieszkaniowa musi zatem zakładać chęć i zdolność sektora prywatnego do reagowania na takie potrzeby. Jeżeli zaś od sektora prywatnego oczekuje się reakcji, to w takim razie jego przedstawiciele powinni również być zaangażowani w formułowanie strategii. O ile wyłoniona w wyborach rada ma prawo wypowiadać się w imieniu społeczności, to wielu zainteresowanych nie należy do elektoratu - na przykład osoby nie będące mieszkańcami gminy i w związku z tym nie mające reprezentacji w radzie. Mogą oni być właścicielami miejscowych banków czy firm budowlanych.
Po drugie, strategia nie obejmuje wszystkich w ten sam sposób. Niektóre kierunki polityki mogą mieć szczególne znaczenie jedynie dla pewnych grup, np. osób mieszkających w domach komunalnych. Grupy te muszą być angażowane w procesy decyzyjne, aby potem były bardziej pozytywnie nastawione do wprowadzanych zmian.
Dla zapewnienia potrzebnego udziału obywateli konieczne jest powołanie komitetu sterującego - reprezentującego najważniejsze grupy miejscowych interesów. W jego skład powinni wejść m.in. przedstawiciele stowarzyszeń mieszkańców, lokalnych liderów, miejscowych banków, developerów, firm budowlanych i innych. Poza komitetem, o wynikach pracy zespołu roboczego (zazwyczaj złożonego z przedstawicieli personelu gminy i ewentualnie konsultantów zewnętrznych) powinny być informowane wszelkie grupy, na które takie decyzje czy programy mogą mieć wpływ. Dodatkowo tam, gdzie pozwalają na to środki, można stosować ankiety w celu ustalenia preferencji występujących w określonych grupach ludności.