Dodał admin, 2007-12-02 Autor / Opracowanie: Studentka_1984

Banki powinny oferować swoim akcjonariuszom, obecnym i potencjalnym inwestorom, konkurencyjną rentowność inwestycji. Oznacza to, że stopa zwrotu z kapitału powinna być wyższa niż stopa inflacji

Z tych względów koszt finansowania określonych aktywów czy poszczególnych produktów musi uwzględnić nie tylko koszt pozyskania depozytów, ale również cenę kapitału. W kalkulacjach nie można traktować kapitału jako funduszu o „zerowym” koszcie. Oprocentowanie kapitału powinno być na takim poziomie, by zysk netto odpowiadał minimalnej stopie zwrotu z kapitału. W najprostszym ujęciu koszt kapitału = stopa procentowa na instrumentach wolnych od ryzyka + premia dla inwestora.
WYLICZANIE KOSZTU KAPITAŁU:
1) dla obliczenia oprocentowania niezbędne jest ustalenie, jaka jego część finansuje operacje aktywne przynoszące zysk. Jako wartość kapitału pracującego należy przyjąć wszystkie fundusze własne pomniejszone o niepracujący majątek trwały i odsetki nie zapłacone;
2) trzeba wyliczyć zysk przeznaczony na wypłatę dywidendy. W tym celu jako stopę wypłaty dywidendy należy przyjąć stopę procentową inwestycji wolnych od ryzyka, np. bonów skarbowych;
3) należy wyliczyć zysk przeznaczony na zasilenie funduszy własnych, które powinno być dokonane dla zachowania ich realnej wartości w wysokości stopy inflacji.
O oprocentowaniu kapitału pracującego decyduje:
• wielkość funduszy własnych,
• stawka podatku dochodowego,
• wielkość aktywów niepracujących,
• stopa dywidendy,
• stopa inflacji.
Oprocentowanie kapitału pracującego wykorzystuje się do oceny efektywności produktów oraz jako cenę transferową.
METODOLOGIA OCENY EFEKTYWNOŚCI PRODUKTÓW BANKOWYCH.
Metodologia ta dotyczy produktów bilansowych aktywnych i pasywnych, czyli takich, które wiążą się z pozyskiwaniem kapitału i jego zaangażowaniem w aktywne produkty. Nie uwzględnia produktów pozabilansowych, np. gwarancji, instrumentów pochodnych czy rozliczeń pieniężnych. Założeniem metodologii jest to, że o rentowności produktu decyduje średni koszt pozyskania źródeł finansowania z uwzględnieniem rezerwy oraz koszty działania banku. Wynikiem takiego założenia jest wyliczona marża, będąca miarą efektywności. Inna metodologia, np. uwzględniająca strukturę czasowa bilansu, tj. przypisanie przychodom z aktywów bilansu kosztów finansowania depozytami o analogicznych terminach zapadalności, byłaby sztucznym uproszczeniem. W związku z tym teza, że poszczególne grupy aktywów są finansowane równomiernie przez całość pasywów o średnim koszcie pozyskania z uwzględnieniem takich elementów jak koszt kapitału, rezerwa obowiązkowa, koszty działania, jest prawidłowa.