Dodał admin, 2007-11-18 Autor / Opracowanie: Paweł Stasiak

Uczenie się w okresie szkolnym stanowi czynność, w którą społeczeństwo ingeruje w sposób najbardziej bezpośredni, stwarzając obowiązujące wszystkich sytuacje w postaci sformalizowanych instytucji

OSIĄGNIĘCIA WIEKU PRZEDSZKOLNEGO.
Bezpośrednim osiągnięciem charakteryzującym lata przedszkolne jest rozwinięta działalność zabawowa. Cechuje ją planowanie oraz możliwość długoterminowej realizacji zamierzeń. Gdy zachodzi potrzeba czynności rozkładane są na etapy. Dziecko współdziała z innymi, wykonuje polecenia, podejmuje zbiorowe działania, zgodnie z ustaleniami pełni określone role.
Funkcję przygotowawczą wieku przedszkolnego należy rozpatrywać z uwagi na dominujący rodzaj działalności w okresie szkolnym. Tym rodzajem działalności jest zamierzona i zorganizowana czynność uczenia się, a jej celem – przyswojenie przez dziecko określonych wiadomości i umiejętności, o których sądzi się, że są bezpośrednio przydatne w życiu, bądź mają ogólny walor kształcący i sprzyjają wszechstronnemu rozwojowi.
Uczenie się w okresie szkolnym stanowi czynność, w którą społeczeństwo ingeruje w sposób najbardziej bezpośredni, stwarzając obowiązujące wszystkich sytuacje w postaci sformalizowanych instytucji (szkoły). Z tego powodu bardzo istotne jest właściwe przygotowanie dziecka.

SELEKCJA NEGATYWNA W MOMENCIE ROZPOCZYNANIA NAUKI W SZKOLE.
W praktyce rozwiązanie problemu dojrzałości szkolnej sprowadziło się przede wszystkim do selekcji negatywnej, wyrażającej się w niedopuszczeniu do szkoły tych dzieci, które nie ujawniły właściwości uznawanych za niezbędne. W wyniku badań odroczono tym dzieciom termin rozpoczęcia nauki w systemie szkolnym do momentu, kiedy staną się dojrzałe.
Taki sposób postępowania, aczkolwiek nie był rozwiązaniem zadowalającym, przynosił niewątpliwie pewne korzyści. Z jednej strony chroniło to niekiedy dzieci przed niepowodzeniami, z drugiej zaś ułatwiało nauczanie zbiorowe.
Efektem ubocznym, i to bardzo znacznym, były jednak także skutki ujemne. Odroczenie rozpoczęcia obowiązku szkolnego w przypadku dzieci ze środowisk zaniedbanych prowadziły do dalszego pogłębiania się różnic między tymi dziećmi, a ich nie opóźnionymi w rozwoju rówieśnikami. W konsekwencji było to więc stwarzanie gorszych warunków tym którzy już ze względów środowiskowych znajdowali się w sytuacji mniej korzystnej.
Te względy sprawiły, że zaczęto poszukiwać nowych rozwiązań, istotę problemu upatrując nie w dokonywaniu selekcji, lecz w zapewnieniu dzieciom ze wszystkich środowisk dobrego startu w szkole.

ZAPEWNIENIE DZIECIOM RÓWNEGO STARTU W SZKOLE.
Zgodnie ze współczesnym ujmowaniem zagadnienia dojrzałości szkolnej podstawowym problemem jest równy start w momencie rozpoczynania systematycznego kształcenia. Aby to osiągnąć, trzeba zająć dzieckiem znacznie wcześniej, a nie dopiero wtedy, gdy ma ono rozpocząć naukę szkolną.
Wyrazem tej tendencji jest wprowadzenie wcześniejszych zapisów do szkoły, połączonych z badaniem dzieci. W przypadku stwierdzenia ogólnych bądź fragmentarycznych opóźnień, dzieci poddawane są odpowiednim zabiegom, których cel stanowi przyspieszenie opóźnionego lub wyrównanie nieharmonijnego rozwoju. Zmierza się do tego, aby odchylenia będące efektem niekorzystnych warunków rozwoju zlikwidować przed wstąpieniem dziecka do szkoły.
Badanie odbywające się na sześć miesięcy lub na rok przed rozpoczęciem nauki jest zbyt późne, by podjęte w jego wyniku, nawet najlepiej zorganizowane oddziaływania, mogły prowadzić do pełnego sukcesu.
Niezbędna okazuje się znacznie wcześniej zainicjowana systematyczna opieka psychologiczna nad rozwojem dzieci. Od pierwszych lat życia powinny one być przedmiotem systematycznie przeprowadzanych okresowych badań psychologicznych, by ich rozwój podlegał specjalistycznej opiece i kontroli. Opieka nad rozwojem fizycznym nie wystarcza. Przedmiotem nie mniejszej troski powinien być rozwój psychiczny jednostki.